Wereld

In een omgeving waar veel toeristen komen, kan ik gefascineerd naar de souvenirs kijken. Ik was er even weg, maar ben nu weer terug in Santiago de Compostela. Daar is veel moois te zien, onder meer de kathedraal waar de pelgrims dagelijks arriveren, maar je hoeft niet eens goed te kijken om verbijsterd te raken door voorwerpen die in de ene winkel na de andere te koop zijn.
Bijvoorbeeld: wit bordje waarop die kathedraal váág staat afgebeeld. Dat kan beter, denk ik dan, maar dat denk ik bij veel, ook op plekken waar geen toeristen komen, misschien wel bijna overal.
Het is net alsof de kathedraal met een oud plakplaatje op het bordje is aangebracht, maar misschien hoort dat wel zo bij souvenirs. Lelijkheid moet. Waar komt zo’n lullig bordje terecht, in wat voor huiskamer? Hoe wordt ernaar gekeken?
Ik herinner me dat toen ik kind was, ieder souvenir nogal wat wás. Kwam ook omdat er in de omgeving van mijn ouders minder gereisd werd. Een verre vakantie was uitzonderlijk. Oostenrijk was al een haast onvoorstelbaar eind weg. Parijs, olala, ook min of meer. Soms ging daar een oom heen die altijd erg druk en lacherig was als hij op bezoek kwam. Alles in ons huis leek even anders. Hij had vaak souvenirs bij zich, dingetjes die nu voor de hand liggen, maar toen nog echt niet, zoals kleine Eiffeltorentjes of een grotere Eiffeltoren met een rood en groen lampje erin, zo lelijk dat we er altijd even stil van werden als we ernaar keken, en de lampjes aan waren natuurlijk.
Rond dit soort souvenirs lagen de ansichtkaarten, op de voorkant fotootjes van bezienswaardigheden en op de achterkant een zonnetje. Daar spraken we over. Was allemaal niet zomaar iets. De wereld werd er groter van.