Wereldbeeld

Ben benieuwd hoe lang het woord `plascontract’ houdbaar blijkt. Ik voorspel een dikke week. In het jaaroverzicht zal het waarschijnlijk een paar seconden terugkeren. Een goed voorbeeld van een waaiwoord. Het verpleeghuis waar het uit kwam waaien, is inmiddels bedreigd, er staat bewaking voor de deur en de veiligheid van medewerkers kan niet worden gegarandeerd. Ja, dat is de typisch Nederlandse gedachtewisseling anno 2016.
“In wat voor land leven we?” vroeg Henk Krol van 50plus zich dramatisch af. We weten dat die vraag nauwelijks te beantwoorden is, dus we moeten alsjeblieft ophouden die te stellen, want dat wordt nogal zielig.
Een plascontract kan natuurlijk niet en wie zich oppervlakkig verdiept in hoe het zit, begrijpt de bedoeling. En die is niet slecht of denigrerend, maar komt voort uit wanhoop waaraan de overheid beschamend weinig doet. De vraag in wat voor land we leven is belachelijk, maar het is hoe dan ook een land waarin verpleeghuizen op prima hotels zouden moeten lijken.
Ik zou soms best een plascontract met mezelf willen afsluiten. Dan weet ik waaraan ik toe ben. Ik ga naar de bioscoop. Wat te doen? Eerst nog even plassen, voor de zekerheid, of het risico nemen straks tijdens de film te moeten opstaan, midden in de rij, en `sorry, sorry’ mompelend naar het gangpad struikelen. Of je moet in de auto ergens heen. In de file staan en dan moeten plassen, nee, dat is niet goed voor je wereldbeeld, wat ook geldt voor plassen in het toilet van een tankstation. Daar denk je ook vaak: in wat voor land leven we? Of er is bezoek waarmee je in een ernstig gesprek verzeild raakt, zo’n gesprek met ongemakkelijke stiltes. En dan moeten. Gráág een beetje structuur!