Werelden

Als ik door herinneringen dwaal, is dat niet omdat ik hang aan het verleden. Dat doe ik niet, waarom zou ik? Ik heb mijn handen vol aan wat er nu aan de hand is. Maar ik kan in een herinnering mezelf in de weer zien en soms is het nuttig daar even naar te kijken, want dan begrijp ik vaak iets beter wat me nu bezighoud. 
Gisteren was het 19 april en ik las wat er eerder op 19 april gebeurde, in dit geval dat op die dag in 1980 Pipo de Clown voor het laatst op televisie te zien was. In principe boeit dát me maar matig, want in 1980 was ik al lang niet meer in Pipo geïnteresseerd. In dat jaar had ik mijn eerste boek bij een uitgever gebracht, het zou een jaar later verschijnen, ik was verzeild geraakt in een toekomst waarnaar ik reikhalzend had uitgezien. 
Wel was Pipo mijn eerste intense televisie-ervaring. Ik had al andere kinderprogramma’s gezien (Dappere Dodo!), maar in de avonturen van Pipo zat sterke continuïteit. In mijn herinnering was de clown iedere woensdagmiddag te zien in wat `het kinderuurtje’ heette. Dat zal vast niet zo geweest zijn, maar herinneringen kunnen hun eigen opvattingen hebben. 
In de namiddag liep ik naar het huis van de buren een eindje verderop. Daar stond een televisietoestel waarvoor mijn medekinderen en ik op de vloer gingen zitten. “Hup, Nononono, vooruit met de voetjes!” 
Als ik na de uitzending weer naar huis liep, was ik me er zeer van bewust dat er twee werelden waren, de wereld waarin ik me zojuist verplaatst had en die waarin ik leefde. De spanning tussen die twee vond ik avontuurlijk. Aan dat avontuur raakte ik verslaafd. En nog steeds vind ik het iedere dag aangenaam te begrijpen waarom. 
De persoon Pipo vond ik trouwens hoogst irritant.