Werk

Niets is lang geleden maar toch herinner ik me niet wanneer het was dat ik iets aan de Dag van de Arbeid deed. Met die gedachte, met die vraag werd ik gisterochtend wakker. Het was een drukke bijeenkomst in De Vereeniging in Nijmegen of misschien Het Kolpinghuis. De belangrijkste spreker was PvdA-leider Joop den Uyl – laatst moest ik iemand uitleggen wie dat was. Zijn toespraak loog er niet om en daarna begon hij De Internationale te zingen. Daartoe zette hij zijn bril af, een detail dat me opviel. `Ontwaakt, verworpenen der aarde! Ontwaakt, verdoemden in hongers sfeer!’ Ik zong mee, tot op het bot ontroerd, wat ik altijd heb als er in een groot gezelschap gezongen wordt – ik heb het dan wel over ernstige liederen, niet bij `Een potje met vet’. Thuis zocht ik even op wat ik precies had gezongen, want het waren toch wel erg vreemde woorden. Het was ergens begin zeventig, denk ik. Ik zeg vaak dat ik in sommige opzichten niet veel veranderd ben, maar toch zie ik me dit niet meer doen, naar zo’n bijeenkomst gaan, het strijdlied zingen. Gisterochtend vroeg ik me af wat dan wel. Ja, gewoon aan het werk en ik had veel werk te doen. Geld storten voor Nepal had ik al eerder deze week gedaan, ik heb daar niet de oproep van Bekende Nederlanders voor nodig. Wel vond ik het vreemd te horen dat banken op zo’n actiedag giften niet verwerkten, omdat het de Dag van de Arbeid was. Daarom kon het op het einde van de dag niet duidelijk zijn hoeveel er was opgehaald. Misschien begrijpelijk, maar toch ook storend en zéér raar.