Werkplaats

Vanochtend krijg ik een telefoontje van een medewerker van de afdeling anesthesie van het ziekenhuis waar ik begin november geopereerd word. Nieuwe knie, daar gaat het over. Ik heb er al een, maar nu is het andere been aan de beurt. Komt allemaal door te hevige sportbeoefening, inmiddels lang geleden. Soms heb ik heimwee naar die dagen. Rond een uur of zeven in de ochtend het huis uit en dan een uurtje erg hard lopen, eerst door de stad en daarna de vrije natuur in. Behalve dat het me gezond leek, kon ik me daardoor een groot deel van de dag sterk concentreren.
Maar het was ook rampzalig voor mijn knieën. Daarom moet ik laat in de herfst weer naar de medische werkplaats. Als ik een auto was, kreeg ik er waarschijnlijk niets meer voor terug.
Vandaar dat telefoontje. Komt tussen 8 en 12. Ik had twee afspraken en ja, die zeg je dan af. Heb het eerder meegemaakt, de aankondiging van een telefoontje uit het ziekenhuis. Ook vier uur voor thuis gebleven en het kwam niet. Ja, later op de dag toen ik in de viswinkel stond, een populaire winkel waar je altijd lang moet wachten. Op het moment dat de vrouw achter de toonbank vroeg wat ze voor me kon doen, ging de telefoon. Normaal neem ik die nooit op, heb het dingetje meestal niet eens bij me, maar nu wist ik: ziekenhuis. Zo’n gesprek ga je niet voeren voor de toonbank van een viswinkel.
Raar dat je aan weinig toekomt, karweitje in huis, terwijl je op het telefoontje wacht. Je weet ook niet hoe lang het duurt en of je vragen krijgt waarop je geen antwoord weet of een antwoord waarover je nog even wilt nadenken.
En het is nog lang geen november. Alles is dan misschien wel anders zonder dat ik kan zeggen wat er anders zou kunnen zijn.