Werkveld

Bescheiden nieuws dat even blijft hangen: op sommige politieafdelingen is het zo dat als je goed presteert, je een klein cadeautje krijgt. Dat ligt dan ineens op je bureau. Niet duidelijk van wie het is. Ja, van een collega, maar wie, dat is geheim. Hij of zij is niet voor niets een `secret agent’, echt waar. Als ik zoiets lees, denk ik eerst: hoe bestaat het? Maar meteen daarna denk ik: het bestaat en dat zal niet voor niets zijn. Daarom alsjeblieft geen flauwe grapjes. Als ik me even op de situatie concentreer, is die zelfs innemend. Behalve natuurlijk als ik me voorstel dat ik daar werk en nóóit een klein cadeautje krijg. Wat mij betreft is dat dan niet goed voor de sfeer.
Dat laatste is onderzocht door Jenny Huijs die er gisteren in Utrecht op promoveerde. Kort samengevat: mensen die het op hun werk niet meer zien zitten, maar ja, wat moeten ze verder? Mentaal gepensioneerd, noemt Jenny Huijs het. 
Op mijn werkvloer speelt dat probleem niet, want ik ben daar werkgever en werknemer, maar ik signaleer het vaak op andere werkvloeren, voor zover die openbaar zijn natuurlijk. In supermarkten, achter balies. Niet alleen mentaal gepensioneerden, maar ook mensen die mentaal nooit aan het werk zijn gegaan en niet van plan zijn dat ooit te gaan doen. Een ijkpunt: vraag `Mag ik u iets vragen?’ en dan ook letten lichaamstaal.
In haar proefschrift doet Jenny Huijs verslag over alles wat ze besproken heeft binnen het werkveld. Uiteraard is belangrijk dat mensen zeggen wanneer hen iets niet bevalt. En dan moeten ze ook mee kunnen denken over oplossingen en verbeteringen. 
Wat klinkt het voor de hand liggend. Daarom is het mentale pensioen zo’n zorgelijke kwestie. 
Kleine cadeautjes!