Winkelstraten

In de week voor kerstmis kwam ik rond Nijmegen paar keer in een file te staan, niet al te lange gelukkig. Wist hoe dat kwam: veel mensen uit het oosten van het land vonden het belangrijk naar de kapper te gaan en van de overheid mocht dat niet in Nederland, daarom gingen ze naar Duitsland, waar genoeg kappers waren die ervoor konden zorgen dat hun Hollandse klanten er `netjes’ kwamen uit te zien. Misschien zijn er blijvende banden ontstaan, wat ik Nederlandse kappers niet gun.
Ik kon het belachelijk vinden, maar dat deed ik niet, het had wel iets vertederends.
Dat vind ik niet van Nederlanders in Antwerpen. We hoorden en lazen er de afgelopen dagen vaak over. Files, wegen in de stad worden geblokkeerd, volle parkeergarages, opstoppingen in winkelstraten.
Cathy Berx, de gouverneur van Antwerpen, vraagt ons alsjeblieft niet te komen, niet alleen omdat de drukte nauwelijks te behappen is, maar het is qua virus natuurlijk niet verstandig. Maar dan kent ze ons niet: als we willen funshoppen dan gaan we ook funshoppen!
Dat is het immers vooral: funshoppen. Het woord is even tragisch als de bezigheid, slapjes langs winkels slenteren om te zien of je iets kunt kopen wat je niet per se nodig hebt, voortdurend op zoek naar `een beleving’. Funshoppen is dat, een beleving.
In het journaal werden interviewtjes getoond: het is de gewoonste zaak van de wereld. Net zoals het vanzelfsprekend is dat we gaan wintersporten als we willen wintersporten. Of feesten wanneer we willen feesten. Het is niet alleen willen, het is moeten.
Veel mensen zijn verveelde mensen. Mag ik dat veroordelen of heb ik het alleen maar zielig te vinden? Hoe dan ook: corona moet ons nog steeds érg veel leren.