Winnetou

Het was niet voor niet dat ik gisteren hier kort het lied `We zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal’ behandelde. Ik teken er nog bij aan dat ik het altijd lastig vind mee te moeten met het lied terwijl we in een file staan. Het kan hartstikke waar zijn wat we zingen, maar toch. Bovendien: wat is bijna? Over die kleine, maar toch ook grote vraag dachten we uiteraard ook vaak na tijdens de formatiebesprekingen. We zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal.
Door wat er uit die besprekingen naar buiten kwam, is het lied een lied geworden dat niet meer hoort bij krachtig optimisme of een bezielend doel. Het is goed dat de vertoning nu eindelijk afgelopen is. De heer Rutte zegt dat het `een ontzettend mooi akkoord’ is. De heer Segers die al die maanden ook telkens een duit in het zakje mocht doen, heeft weer een nieuwe duit in het knuistje: “Er zijn meer plussen dan minnen.” Dit enthousiasme lijkt me tekenend. Net als het motto: Vertrouwen in de toekomst. Er zijn deze dagen al veel grapjes over gemaakt, ik doe dat niet, wat over iets wat niets is kun je geen grapjes bedenken.
Ik probeer in wat ik zeg zoveel mogelijk overbodigheden te schrappen, wat vaak niet lukt. Toen ik kind was, las ik de verhalen van Karl May. Ik was een fan van Winnetou, opperhoofd der Apachen, een zwijgzaam en moedig mens die vond dat de meeste woorden onzin waren. Dat zei hij niet zo, maar dat was aan hem te horen. Dikwijls denk ik nog aan Winnetou.
Als je over vertrouwen begint, heb je het alleen maar over de toekomst, want vertrouwen is altijd iets waarmee je verder gaat. Stel dat ik een feest organiseer en dat feest een motto geef, is dat motto dan: Een leuke avond?