Wisselstoring

Natuurlijk dacht ik de afgelopen dagen aan Wim Kok en natuurlijk had ik gisteren op deze plaats graag over hem geschreven, niet alleen graag, maar vooral van harte. Toen ik daaraan zat te werken, bleef ik telkens hangen in een vergelijking tussen toen en nu. Tussen de premier die hij was, en de premier die er nu is. Het verschil tussen een staatsman en een manager. Zie je, daar heb je het al, dan kom je meteen weer terecht bij een samenleving die steeds minder een samenleving is, omdat er mensen aan het roer staan van wie er maar een paar echt mee begaan zijn. En dan zeg ik erbij dat voor mij `samenleving’ niet alleen maar een woord is, maar staat voor iets wezenlijks wat ons allemaal aangaat. Ik had geen zin in een stukje over Wim Kok daarover te tobben.
Zondagavond laat zag ik een prachtige film over hem, uiteraard zo laat mogelijk, want dan mogen prachtige films en documentaires pas. We dwaalden door de geschiedenis van Nederland en het allermooist vond ik het slot: Wim Kok die met zijn grote hart voor kunst bij een balletrepetitie van Hans van Manen zat, en het tedere afscheid tussen die twee, Kok die langzaam wegliep, de film uit.
Even terug naar de vroege jaren tachtig. In een klein theater in Amsterdam was mijn tweede toneelstuk gespeeld. Vanwege een wisselstoring op het spoor had ik er niet bij kunnen zijn, maar wel na afloop in de kleedkamer. Met twee actrices ging ik nog iets drinken. Dat duurde lang. Toen we het nachtcafé voor een dagcafé verruilde, lag daar het ochtendblad waarin mijn stuk behoorlijk werd toegetakeld. Toen zei een van de actrices pas: “Op de eerste rij zaten Wim en Rita Kok vaak te schateren.” Die recensie kon me toen al minder schelen.