Witlof

Je zou toch denken: we hebben het vooral over de oorlogsdreiging. Maar dat was niet zo, afgelopen weekend. Ja, zo nu en dan even. Zaten we naar een onrustige nieuwsuitzending te kijken die ik altijd fascinerend vind, hoe angstaanjagend het onderwerp ook is. Hoe vaak in mijn leven was er zoiets al aan de hand. Zoiets, wat is zoiets? En wat deed het met me, wat veranderde het in mijn comfortabele bestaan?
Maar nee, het ging vaak over dat ene glaasje wijn. Het verpletterende onderzoek dat vrijdag openbaar werd. Een vraag waarmee het gesprek telkens begon: “Eén glaasje! Dat kán toch niet zo erg zijn!” Een glas was al geen glas meer, maar glaasje. Soms schoot door me heen: als het echt oorlog wordt, is één glaasje ook niet meer aan de orde. Maar dat zeg je niet, je wilt het gesprek aangenaam houden en dan moet je zeker het begin ervan niet om zeep helpen. Laat de oorlog er maar buiten!
Een bevriend collega vroeg: “Hoe doe jij dat nou?” Het is inmiddels bekend dat ik even niet mag drinken van de dokter en hoe lang `even’ duurt, weten we nog niet, de dokter en ik. Ik merk dat ik het niet vervelend om te zeggen: “Ik mag het niet van de dokter.” Nog niet zo lang geleden zei je dat wanneer er iets vervelends op je pad kwam: gekookte witlof eten, meehelpen bij een verhuizing, dat soort dingen. “Nee, dat mag ik niet van de dokter.” Maar drinken vind ik niet vervelend, misschien iets te veel het tegendeel van vervelend, daarom zeg ik met enige stoere trots dat het niet mag van de dokter. Ik haast me eraan toe te voegen dat het niet is omdat het te veel was of dat ik niet zonder kan, nee, vanwege mijn hart dat te groot is. 
“Hoe doe jij dat nou?”
Ik vertel hoe. En ben niet te stuiten!