Wonderlijk

In het televisiespelletje De Slimste Mens moest een van de kandidaten aan de hand van foto’s woorden herkennen die op –oir eindigen.
Kwam een foto van een trottoir in beeld en dan moest hij zeggen: trottoir. Foto abattoir: abattoir. Als je daar zit, kan alles plotseling heel moeilijk zijn. Er was één foto waarbij geen van de kandidaten een antwoord kon bedenken. Ik zeg het met trots: ik wel! Het ging om een peignoir. Terwijl het toch lang geleden is dat ik een peignoir zag. Mijn moeder had er een, een goudkleurige. Pijnwaar, zei ik. Veel later was er een geliefde die er in de ochtend een aantrok, maar die had een andere uitstraling dan die van mijn moeder.
Onze straat is nu een kleine maand autovrij. De vuilniswagen mag er ook niet in. Het afval moet op de hoek van de straat onder een bord waarop AFVAL staat. Alleen op de dag zelf! Als je het de avond ervoor doet, maakt gevogelte er een puinhoop van.
Het moet ook vroeg op de dag, want de vuilniswagen komt niet op een vast tijdstip. Uur of acht is het beste. Eergisteren liep ik er vóór mijn sportbeoefening in sportkleding naartoe, met de vuilniszak dus. En toen kwam er ook een buurvrouw met zak, in een peignoir, het was immers nog vroeg op de dag. Een hemelsblauwe. Ik ken haar nauwelijks, ineens tot mijn spijt. Ze knoopte een praatje met me aan, over de hitte die dit weekend wordt verwacht. Met genoegen deed ik mee met het praatje en ik vond het wonderlijk dat ik me afvroeg of ze iets aan had onder de peignoir. Ik zag er geen gezellige pyjamabroekspijpen onderuit steken. Maakte dat wat uit voor het praatje? Deze week werd ik gebeld door een vriendin die zei in bad te liggen. Ook zoiets.
Zomers kwestietje in autovrije straat.