Wondje

Was natuurlijk het gesprek van de vroege dag, gisterochtend, in de kleedkamer van de fitnessclub. We waren allemaal met de aanslag op Trump wakker geworden. Zijn van die beelden die je een paar keer moet zien. Je bent op buitenlandse televisiezenders aangewezen, op de Nederlandse is het een dommelende zondag.
We zijn allemaal redelijk denkende mensen, daar in die nog fris ruikende kleedkamer, verstandige ook. Onderbuikgevoelens hebben we niet of nauwelijks, daar zijn we veel te beschaafd voor, of misschien houden we die diplomatiek verborgen, maar toch weten we van elkaar dat we stiekem denken: Maar Toch…
In dat Maar Toch… steken gedachten de kop op waarvan we vinden dat we die niet mogen hebben.
Een van ons zegt: “Stel dat die aanslag gelukt was…” Hij blijft hangen in die puntjes en omdat we zo beschaafd zijn, maken we de zin zelf af: “Ja, waarschijnlijk kwam er dan chaos in de Verenigde Staten.” Maar we weten wat hij eigenlijk wilde zeggen.
Iemand anders verzucht: “Ja, nu wint hij in ieder geval in november.”
Ja, dat dacht ik ook, toen ik kort daarvoor een nu al iconische foto zag: Trump met vastberaden dynamiek en bloedend oor, omringd door veiligheidsmensen, met achter hem de Amerikaanse vlag fier in de staalblauwe lucht.
Toen ik me even later op een vijandig apparaat pretentieus zat in te spannen, kwam een van de coaches naast me staan en begon over Trump, want het bleef natuurlijk het gesprek van de dag, ook omdat onze belangstelling voor het EK duchtig was verpieterd.
Hij zei: “Zou het ook niet zo kunnen zijn dat het allemaal in scène is gezet. Het kon toch niet gebeuren met al die beveiliging! Dat wondje aan zijn oor heeft hij best over voor zijn winst.”
Niet aan gedacht.