Wow

Grappig. Mensen zeggen dat vaak als ze zo snel geen andere woorden paraat hebben voor iets wat hun opvalt: grappig. Giel Beelen schrijft een essay voor de Maand van de Spiritualiteit, volgend jaar februari. Grappig. Van Giel Beelen heb ik weinig verstand. Hij laat muziek horen in radioprogramma’s en komt zo en dan met een mening die je meteen weer vergeet. Ook zorgt hij soms voor irritante incidenten. 
Zijn essay, het wordt een klein boek, gaat over wat hij leerde van zelfhulpboeken. Daarvan las hij er veel, twee jaar geleden, toen er nogal wat droevigs gebeurde in zijn leven. Ook blowde hij zich wezenloos. Of dat tegelijkertijd ging, weet ik niet.
Zijn essay heet Kukuru. Bij Giel Beelen betekent dat: kort, groots en je innerguru. Kan ik me veel bij voorstellen, zonder te kunnen zeggen wat precies, maar natuurlijk heb ik het opgezocht (kukuru.nl) en kwam bij een belangrijke les terecht: “Niet wat je moet doen, maar wat je kán doen.” Deze woorden denk ik iedere ochtend. 
Ik heb de indruk dat Kukuru iets van Giel zelf is. Hij praat met Emile Ratelband en Wim Hof, beveelt `waanzinnige’ boeken aan, heeft een Kukurukerstpakket in de aanbieding en schrijft columns. Ik heb er één proberen te lezen. Over digitale detox en paardenretraite. Dat laatste interesseert me. Tijd geleden kon je je bezighouden met het `knuffelen’ van koeien. Je mocht er op gaan liggen en dan stapte je er even later als een ander mens vanaf. Raar dat je nooit hoort wat zoiets opgeleverd heeft.
Giel is tot de ontdekking gekomen dat paarden (`wow’) bijzonder gevoelige wezens zijn: “Vol overgave stortte ik me in de connectie met mezelf en het paard (…)”.
Volgend jaar Patty Brard. Vast. Of Gordon, nog beter.