Wurmen

We hadden erop kunnen wachten: groene pleisters. Niet groen van kleur, ja, die zijn er ook, maar qua milieu dus, duurzame pleisters. Gek, maar ik heb er weleens aan gedacht wanneer ik een pleister weggooide: plakkerig vies dingetje, belast ik het milieu niet enorm? 
In de eerste fase van mijn leven stond ik nooit bij dat soort kwesties stil, misschien had het milieu toen minder last van ons. Of was het milieu veel weerbaarder. Of gedroegen wij ons van nature zorgvuldiger. 
Ik heb ze nog niet gekocht (eerste oude voorraad opmaken!), maar zag wel het doosje van Hansaplast. Er staat op: Green & Protect. In het Engels klinkt het steviger. Eronder lees ik: Extra sterke kleefkracht. Geloof ik dan meteen.
Ik denk alleen aan pleisters als ik ze nodig heb. Verder spelen ze geen rol in mijn leven. Maar als ik ze nodig heb, moet ik altijd roepend vragen waar ze ook alweer zijn. 
Het haast onverdraaglijke antwoord luidt: “Waar ze altijd liggen!”
Uiteraard heb ik daar gekeken: “Daar liggen ze niet!” Ik weet dan wat er komt: “Je moet goed kijken!” 
Volgens mij heb ik beter dan goed gekeken. Bijkomend probleem is dat ik dat met een nogal bloedende vinger moet doen. Pleisters zoek je nooit zomaar. Altijd vanwege ongemak dat groter wordt als ze niet liggen waar ze zogenaamd áltijd liggen. Ik laat een bloedspoor achter. Uiteindelijk vind ik ze op een rare plek: de meterkast. Waarom ik daar keek, geen idee.
Dan met je bebloede hand de pleister eruit wurmen en vervolgens gebruiksklaar maken. Op mijn lijstje van dingen die ik wil uitvinden en iedereen zullen verbazen, staat ook De Plasterquick. Druk op knop, pleister eruit, klaar om op je te kleven. De wereld hoort nog van me!