Yoghurt

Vanuit de trein zie ik een groot reclamebord waarop telkens een nieuwe advertentie te zien is. Als je er een beetje vaag naar kijkt, wat niet echt kijken is, zie je niets. Maar mijn aandacht wordt getrokken door een blij lachend hoofd dat ik een raar hoofd vind. Het is een man of een vrouw die op een man lijkt, je weet het niet, in ieder geval met een baard en wat vreemde dingen op het hoofd, dingen die aan carnaval doen denken. Ik ben blij dat deze persoon niet tegenover me zit in de trein, want zo iemand is zó veel dat ik er benauwd van word. Ik kan goed tegen rare dingen en rare hoofden, maar als het raar is omdat het raar moet zijn, deins ik terug. Het is niet alleen het hoofd op dat affiche. Er staat ook een tekst bij: Vrijheid is je keuze uniek te zijn.
Daar staat nogal wat, en tegelijkertijd ook niets, want iedereen is natuurlijk uniek. Hoeft niet eens moeite voor te worden gedaan. Zelfs iemand die volstrekt opopvallend is, overal en altijd, is ook uniek.
Is het belangrijk wat daar staat? 
Ik zit in een volle coupé, er zijn meer mensen die het hoofd en de tekst zagen, want ik heb ze zien kijken. De advertentie, of hoe je het ook wilt noemen, heeft plaatsgemaakt voor een vrouw met veel witte tanden die een bekertje gekleurde yoghurt omhoog houdt. Gaat niet over vrijheid, maar over yoghurt.
Is vrijheid dat, de keuze uniek te zijn? Wij, reizigers, zeggen er niets over tegen elkaar, terwijl het ons allemaal aangaat, maar we hebben wel wat anders aan ons hoofd.
Het kan natuurlijk dat je nog unieker wilt zijn dan je al bent, maar dat bereik je volgens mij niet met raar doen.
Maar ja, wat is raar? Hoe komt het dat het affiche me irriteert? Waarom blijf ik eraan denken?