Zacht

Nog niet zo lang geleden vond ik het niet erg me tussen veel mensen te bevinden. Ik heb het dan niet over de hele wereld, nee, over een massa die zich verzameld heeft om een gebeurtenis mee te maken. Ik vond het aangenaam, soms zelfs troostrijk want had het gevoel ergens bij te horen. Dat is een beetje over, misschien omdat zich in mij het besef gevestigd heeft dat je het meeste toch in je eentje moet doen.
Morgen over twee weken, op 21 augustus, wordt er op het Marktplein in Middenbeemster een recordpoging samenzang gedaan. Het gaat om één lied van Ramses Shaffy: Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder. Het stond op de elpee Zonder Bagage die ik in 1971 kocht of kreeg. Waarschijnlijk dat laatste, van mijn moeder die een groot Shaffyfan was. Het waren de jaren van het veel verschralende cynisme. Zo’n lied, de hele plaat trouwens, maakte veel goed, vond ik. En ik geloof dat het 45 jaar later nog steeds werkt. Ik hoor het nu in mijn hoofd en merk dat ik ondertussen zit te knikken.Ik ga niet naar Middenbeemster toe, maar hoop dat ontzettend veel mensen dat wel doen. Een sympathieker initiatief is nauwelijks te bedenken, in een tijd die dit soort initiatieven héél erg nodig heeft. En ik hoop ook dat de manifestatie later op de dag in het journaal wordt uitgezonden en dat er in alle huiskamers wordt meegezongen. Ook vraag ik me af wat er zou gebeuren als op alle werkvloeren in Nederland de werkdag met dat lied werd begonnen. Op mijn eigen kleine werkvloer deed ik het zojuist, staand achter mijn bureau, heel zacht, want ik heb een stem waarmee ik liever niet te hard moet zingen, en heb het gevoel dat het hier nog iets meer zomer werd. Een gevoel dus – dat is het.