Zakdoek

Gisterochtend ging het op de radio al vroeg over het snottebellenbeleid, een woord dat nog niet tot me doorgedrongen was. Een directeur van een school zei dat de snottebel paar weken geleden nog geen probleem was, maar nu wel. Hij vond het snottebellenbeleid een lastige kwestie. Hij legde het uit en die uitleg begreep ik, maar ik bleef toch bij het woord als woord hangen. Snottebellenbeleid. Zit een lekker ritme in. Een woord dat op een glijbaan zit. En er is iets mee, maar ik wist niet meteen wat. Natuurlijk ging ik terug naar mijn kinderjaren. Mijn moeder had ook een snottebellenbeleid, zoals de meeste moeders. De snottebel moest altijd weg, hup, daar kwam de zakdoek weer.
Ineens wist ik het wel! De klanken van het woord roepen een liedje van Toon Hermans op: Notte belle Margerinetta / Moetjes watt ore / Notte belle Margarinetta / Smoesjes d’amore. Ik heb opgezocht van wanneer dat was: uit zijn One Man Show van 1959. Weer denk ik aan mijn moeder, want toen zij die show had gezien, zong ze dat lied min of meer de hele dag. Ik vroeg wat het betekende. Haar antwoord: “Het betekent niets. Dat is juist zo leuk. Niet alles hoeft iets te betekenen.”
1959, de nieuwe tijd was nog niet begonnen, maar wel in aantocht, John F. Kennedy moest nog president worden, The Beatles waren er nog net niet, ik werd het einde van dat jaar zeven. Notte belle Margerinetta / Moetjes watt ore.  
In de late lente van dit jaar liep ik langs een school, ik keek naar binnen, klas voor kleuters, ramen stonden open. Tot mijn vrolijke verbazing zongen ze Notte belle Margerinetta. Wist niet dat het liedje ruim zestig jaar had overleefd.
Het snottebellenbeleid was nog niet aan de orde. De zon scheen mateloos.