Zakje

Pas gisterochtend zette ik de radio aan om me weer op de wereld aan te sluiten. Kerstavond en eerste kerstdag was ik ver weg van het nieuws. Het hoefde even niet. Misschien is die instelling niet goed, omdat je dan je ogen sluit voor de werkelijkheid. Maar soms wil ik dat, mijn ogen voor de werkelijkheid sluiten. Volgens mij heeft dat ook nut, ook al kan ik dat nu niet omschrijven.
Goed, gisterochtend dus weer, het was iets na half acht en ik hoorde de heer Krol (50Plus) over een kwestie die blijkbaar al vorige week speelde, maar toen was die me ontgaan. De heer Krol had een zakje pistachenootjes, een kerstgeschenk van de Iranese ambassadeur, in de prullenmand gegooid omdat het alleen aan mannen was gegeven. Daar protesteerde de heer Krol dus tegen. Zijn actie is zelfs in het parlement van Iran besproken.
De heer Krol had zich vergist, de pistachenootjes waren wel degelijk ook naar vrouwen gegaan. En over zijn vergissing sprak hij gisterochtend vroeg op de radio. Hij gaf die vergissing toe (áls het een vergissing was), maar deed er sussend over en vond bovendien dat hij iets had losgemaakt, want het Iranese parlement heeft erover gesproken. Dus: gevoelige snaar. Hij zegt sorry, maar biedt geen excuses aan. Ah, daar heb je het subtiele onderscheid weer!
Als de heer Krol dom was, had ik hem zielig gevonden. Maar hij is niet dom, ook niet erg intelligent, maar wel slim, sóms. Toen hij met dat zakje pistachenootjes een daad wilde stellen, zocht hij contact met de media. Niemand reageerde, behalve Powned. Je zou niet moeten willen dat die omriep reageerde, maar dat maakt de heer Krol niets uit. Hij is een narcistische flapdrol. Vind ik een goed oud veelzeggend woord: flapdrol.