Zalm

Altijd neem ik met genoegen kennis van onderzoeken waarvan het onduidelijk is waarom die zijn bedacht. Bijvoorbeeld naar een nieuw verschijnsel dat volgens mij helemaal geen nieuw verschijnsel is. Heeft een Engelse naam: treat culture. Je kunt het ook in het Nederlands zeggen: traktatiecultuur. Het betekent dat je jezelf beloont als je ergens je best voor hebt gedaan. Die beloning hoeft niet groot te zijn, meestal is het iets kleins.
Verschijnsel doet zich vooral onder jongvolwassenen voor. Een student heeft lekker gestudeerd en vindt dat die daarom een koffietje heeft verdiend. Ben niet blij met het woord `koffietje’, het is ook geen gewone kop koffie, nee, een koffie in een koffiebar. Kost veel tijd om die uit de machine te krijgen. In mijn buurt gebeurt dat door enorm getatoeëerde mannen met baarden die altijd een slecht humeur hebben. 
Het koffietje is niet goedkoop en dat is het probleem van de traktatiecultuur. De jongvolwassenen die zichzelf regelmatig belonen, hebben niet in de gaten dat het op den duur best veel geld is.
Het zijn trouwens niet alleen koffietjes, maar ook puik belegde broodjes. In wat ik over de traktatiecultuur lees, zijn het vooral broodjes met zalm. En natuurlijk rucola. Staat er niet bij, maar zit overal in en tussen. 
Zijn het alleen jongvolwassenen? Ik meen dat koffietjes ook een onweerstaanbare aantrekkingskracht uitoefenen op niet zo oude oudvolwassenen, vooral oudvolwassenen die wat te besteden hebben, en dus niet zoals jongvolwassenen in de financiële problemen komen.
Ik hoor `koffietje’ wat te vaak in de vraag “Zullen we een koffietje doen?”. Wordt ook tegen mij gezegd. Er moet dan iets érg ernstigs besproken worden. Is nooit een beloning.