Zaterdagmiddag

Kan best zijn dat eind van deze week niemand nog aan Anouchka van Miltenburg denkt. Nog even en dan worden er weer jaaroverzichten uitgezonden. Daarin zal ze voorkomen en misschien wordt dan weer gezegd dat ze in de parlementaire geschiedenis de tweede Kamervoorzitter is die voor de finish moest opstappen. En dat deed ze ook nog aan het einde van een zaterdagmiddag. Iedereen heeft dan iets anders aan zijn hoofd, boodschappen uitpakken, met een grote borrel en een zak doppinda’s op de bank liggen, misschien de boel een beetje opruimen, dat soort werk. Ondertussen maakt Anouchka van Miltenburg een van de ingrijpendste beslissingen in haar loopbaan bekend, terwijl ze stoer doet alsof het toch eigenlijk niet aan haar ligt dat ze dat moet doen. We kunnen daar bewondering voor hebben. Zelf houd ik van het opgeheven hoofd. Wel jammer dat het woord `integer’ weer viel. En met vallen bedoel ik hier dat het echt viel. Anouchka van Miltenburg sprak het uit en het knalde meteen op de vloer. Ik moest denken aan de stoel die onder je vandaan wordt getrokken op het moment dat je wilt gaan zitten. Het is zo’n val waarvan je de tranen in de ogen schieten, niet alleen van de pijn, maar van het onverwachte, misschien ook van de onredelijkheid, want je hebt natuurlijk heus wel in de gaten hoe het gebeurde. Zo viel het woord `integer’. Het valt vaak zo. We gaan er te nonchalant mee om, we doen net of we het zomaar kunnen gebruiken en dat kan met zo’n woord juist niet, daar is het veel te kwetsbaar voor. Misschien weet Anouchka van Miltenburg dat allemaal niet, zoals ze veel meer niet weet. Dat laatste hoeft niet erg te zijn, maar wel als je Kamervoorzitter bent. Mag het waarschijnlijk niet zeggen, maar ik heb haar altijd een beetje zielig gevonden, maar dat vond ik vast niet als enige. Meer zielig dan irritant. Of te zielig om irritant te kunnen zijn. En dan dat opgeheven hoofd, toch.