Zeezicht

Normaal lukt het me niet alle afleveringen van De Slimste Mens te zien, maar nu wel, door revalidatie aan huis gebonden. Het programma hoort in deze periode bij de dagelijkse rituelen en ik zeg erbij dat ik uitzie naar een volgende fase van mijn leven. 
Dus ook deze laatste week zit ik paraat. Liefst niet alleen. Nee, ik heb publiek nodig, want ik spreek alles wat ik weet hardop uit en hierover wil ik niet bescheiden doen: veel. Als ik het fout heb, en daarover ben ik sportief: ook best veel, zeg ik bijvoorbeeld: “Ja, dat zou natuurlijk óók kunnen.” Soms weet ik zeker dat ik gelijk heb, maar aan de jury van het spelletje heb ik niets, want de jury is geen jury, wat ik niet erg vind. 
In het dorp aan zee waar ik graag kom, is een belangrijke straat de Stationsstraat, misschien wel de hoofdstraat, maar er is daar geen station. Daarom denk ik graag even na over een niet bestaand station en verzin daar van alles bij. Heb ik ook met cafés die Zeezicht heten, midden in een stad of dorp, ver weg van zee. Ik stel me die zee dan wel voor. Heb ik ook met de jury van De Slimste Mens.
Over de jury gesproken, ik wilde zeggen dat ik ook graag naar het programma kijk omdat er geen Bekende Nederlanders aan meedoen, maar dat is onzin. Zie de jury, maar hij wekt sterk de indruk dat hij dat hij dat tegen wil en dank is geworden. Had ook niet gekund.
De deelnemers zijn ook min of meer Bekende Nederlanders, maar ze zitten er op volle kracht voor het spelletje en niet om zich uitsluitend als Bekende Nederlanders te manifesteren, wat in ander amusement altijd hinderlijk het geval is. 
Na iedere uitzending moet ik even tot mezelf komen: doe alsjeblieft normaal, jongen! Met je parmantige weetjes!