Zeggen

Als ik een bericht krijg dat me eraan moet herinneren dat ik dan en dan bij de tandarts of mondhygiëniste moet zijn, staat er een QR-code bij. Met de opdracht die na binnenkomst te scannen.
Dat apparaatje staat parmantig op de balie waarachter twee vrouwen zitten. Tegen hen zei je in een andere tijd, niet lang geleden, wie je was en waarvoor je kwam. Zij keken dat op een scherm na, meestal moest je iets herhalen, bijvoorbeeld je geboortedatum, en daarna kreeg je een compliment: “Helemaal goed.” Gevolgd door: “Neemt u daar maar plaats. Dan wordt u geroepen.”
Dat laatste zeggen ze nog steeds, maar nu dus nadat je je QR-code hebt gescand. Het compliment slaan ze over, maar misschien past zoiets ook niet meer in deze steeds harder wordende wereld. 
Het scannen van de QR-code scheelt inderdaad tijd, laten we zeggen een dikke kwart minuut per persoon en op het einde van de werkdag zijn al die dikke kwart minuten best heel wat tijd. Waaraan zouden ze die besteden?
Gisterochtend stond ik op mijn mobieltje het herinneringsbericht te zoeken, wat niet meteen lukte. Daarvan word ik altijd licht zenuwachtig. Komt doordat ik bang ben dat, in dit geval, de dames achter de balie denken: het is allemaal te veel voor dat meneertje, al die actuele handigheidjes. Is niet zo. Soms wel, maar de QR-code voor bij de tandarts, nee, kan ik aan.
Een van de dames buigt zich over de balie naar me toe en zegt onweerstaanbaar vriendelijk: “U mag het ook wel gewoon zeggen, hoor.”
Ah, het gewoon zeggen. Ben ik in principe groot voorstander van. Dan blijf je niet krampachtig en stuurs met je mobieltje in de weer. 
Ik zeg het gewoon.
“Klopt pico bello als een bus,” zegt ze.
Daar ben je dan toch hartstikke blij mee.