Zeggingskracht

Vakantie vieren is een kunst. Of ik die beheers, weet ik niet. Ik probeer veel dingen te doen die ik thuis ook doe, maar dan wat langzamer en ik stel me voor dat het meer ontspannen gaat, hoewel ontspanning geen schreeuwende behoefte van me is. Ik geloof dat ik juist spanning nodig heb. Blijf ik scherp en ja, ook dynamisch van. Denk en hoop ik. Tijdens de vakantie kijk ik wel aandachtig om heen. Wat overkomt me van de kunst van het vakantie vieren?
Ik sta stil op een Franse snelweg, de vaak verstopte verkeersader naar het zuiden. Marseille is niet ver weg, maar ook weer wel omdat het zo druk is. Een doordeweekse dag, maar toch. Voor me staat een auto met een Nederlands nummerbord, ook stil, maar toch iets anders stil dan de mijne. Deze auto popelt snibbig om voort te gaan. Op de achterbank zie ik veel vakantiebagage, onder meer een kleine peddel. Tussen de bagage beweegt, nauwelijks merkbaar, het hoofd van een kind, een jongetje dat naar een schermpje kijkt. Dat schermpje zie ik niet, maar het is aan het hoofd van het jongetje te merken dat hij dat doet.
Ineens knalt het portier van de chaufferende persoon open. Dat is het woord: knalt. Er stapt een grote, gezette man uit in een korte broek en een iets te krap mouwloos hemd vol vrolijke zonnetjes. Zijn gezicht is rood, zijn schedel glimmend kaal. Even staart hij voor zich uit, naar een horizon die er niet is. Dan kijkt hij in de auto en wijst bestraffend naar de zetel die hij zojuist verlaten heeft. Dat wijzen herhaalt hij een keer of tien, in een razendsnel tempo, met felle zeggingskracht. Er verandert verder niets. De man stapt weer in. En knalt het portier dicht.
Dat is vakantie ook, een typische manier van bewegen.