Zeilboot

Soms besef je niet dat iets echt bedácht is. Kom erop nu ik lees dat vorige week op hoge leeftijd Dan Robbins overleed. Hij bedacht tekeningen met genummerde vakjes. Bij ieder nummer hoorde een kleur. Zo kon je dan een schilderij maken. Dan hoefde je zelf niet na te denken. Deze invulschilderijen waren populair. Of ze het nog zijn, weet ik niet. In mijn omgeving zie ik ze niet. 
Ik weet van het bestaan, ik moet dus ooit gezien hebben dat iemand ermee bezig was. Ik herinner me ook van die plastic pinnetjes in allerlei kleuren. Daarmee kon je ook een soort schilderij maken, mits je de aanwijzingen aandachtig volgde. Misschien zijn het zeer rustgevende bezigheden. 
Toen ik er voor het eerst van hoorde, vroeg ik me af wat er door je heen ging als maker. Maakte je wel wat je maakte? Of maakte je alleen wat zichtbaar? Is het iets van een tijd die voorbij is?
Ik probeer me de kleurboeken uit mijn kindertijd voor de geest te halen. Je moest binnen de lijnen blijven maar qua kleuren mocht je het zelf weten. Ja, door je kleurkeuze kon je het gewone ongewoon maken. Er waren geen huizen met paarse daken, toen, maar in je kleurboek wel. En ik fantaseerde meteen over mensen die het leuk vonden onder zo’n paars dak te wonen. Jaren later in de hippiedagen zag je ze hier en daar.
Ik denk ineens aan lijntekeningen die je maakte door cijfertjes te verbinden. Dan zag je een zeilboot of een pinguïn, niet al te moeilijke afbeeldingen. Ze stonden altijd in van die bonte vakantieboeken, met daarin ook verhalen, moppen, weetjes en raadsels. Vond er niet veel aan, aan zo’n tekening, maar je kon er niet onderuit. Daarom maakte ik die als eerste. Dan was dat tenminste gebeurd. Vakantie kon beginnen.