Zeilbootje

Er zijn schoolgaande kinderen die straks niet rustig kunnen bekomen van de laatste lesdag. Nee, huphup naar een lange rij op Schiphol en tegen middernacht met een vertraagd vliegtuig naar een koortsig heet land in het zuiden van Europa.
Ik zeg nooit dat vroeger alles beter was. Anders, dat wel.
Ik had niet altijd een hekel aan school, meestal wel en zéker aan de laatste dag, immers de jaarlijkse sportdag die altijd vreemd chaotisch verliep. Als ik mijn ogen sluit, hoor ik weer de sturende fluitsignalen van de leerkrachten die voor het sluiten van de markt nog fel wilden laten weten wie het voor het zeggen hadden. Gehavend en vernederd liep ik de namiddag haastig naar huis om op mijn kamertje enorm te verdwijnen in de opluchting die het vooruitzicht van zes lege weken op volle kracht veroorzaakte. 
Op mijn kleine bureau lag het nieuw ruikende vakantieboek van Donald Duck. Eerste wat ik deed was naar de pagina gaan waarop de kleine cijfertjes stonden die je met elkaar moest verbinden waardoor er een vrij simpele afbeelding zichtbaar werd, bijvoorbeeld van een zeilbootje. Daarna kon de vakantie echt beginnen. 
Ergens in die periode gingen we twee weken weg, maar voor de rest was er geen programma waaraan kinderen van nu sterke behoefte hebben. Je moest het zelf maar zien. En ik wilde niets liever dan dat.
Het waren andere zomers. En die andere zomers werden daarna weer andere zomers. Nog niet zo lang geleden kwam er na Wimbledon, de intocht van de Vierdaagse en het slot van de Tour een stille tijd, maar nu gaat alles maar door. Gisteren begon het WK voetbal voor vrouwen, veel leuke wedstrijden. Komkommernieuws bestaat niet meer. En Frans Timmermans zal te vaak aan de orde zijn.