Zeldzamer

Donderdag was het Wereldknuffeldag. Wist ik niet. En als ik het wel geweten had, was ik lekker binnen gebleven. Ik houd van voelbare genegenheid, maar koppel die graag los van knuffelen. Komt ook door het woord. Als je het drie keer achter elkaar uitspreekt, val je een beetje uit elkaar. Vergelijkbaar met knabbelen ( `Iemand een zoutje?’) en smikkelen. Het is persoonlijk uiteraard, maar ik kan er echt niet tegen. Natuurlijk weet ik wat de bedoeling is, maar als ik behoefte tot knuffelen voel, moet ik me meteen losmaken van dat woord. Ik ben trouwens ook geen fan van dagen als Wereldknuffeldag. Het zijn er te veel! Speciale dagen dus. Iedere dag is er wel iets aan de hand, nationaal en internationaal, en ik heb mijn handen vol aan de gewone orde van de dag. Wat ik ook niet wist is dat het vandaag de Internationale Dag van het Handschrift is. Werd erop gewezen door een trouwe lezer, iemand met een handschrift, een hoedanigheid die steeds zeldzamer wordt. Hoe vaak zie je nog een handschrift? Ik ben blij met een handgeschreven brief. Een brief is al een zeldzaamheid – en dan bedoel ik dus niet een mailtje- en dan ook nog met de hand geschreven. Je ziet dan meteen iets meer van iemand. En met een pen in de hand ga je ook anders voor een brief zitten dan achter de computer. Misschien komt er meer bedachtzaamheid aan te pas. Ansichtkaarten sturen we ook steeds minder. Die waren uiteraard altijd met de hand geschreven en aan het handschrift zag je hoe de vakantie was, een nieuwe liefde of de oude eindelijk opgedonderd, voedselvergiftiginkje achter de rug. Het handschrift is een intimiteit die langzamerhand gaat horen bij de verdwenen sensaties. Wat doe je op de Internationale Dag van het Handschrift? Elkaar beloven weer eens een echte brief te sturen? Bijeenkomen om elkaars handschriften te zien en daar ook iets over zeggen? Komen vast boeiende en verrassende inzichten van.