Zelfredzaamheid

Begrip is een mooi woord, maar kan zich in de omgang niet altijd even makkelijk gedragen. Voorbeeld: de drukke verkeersweg waaraan wordt gewerkt. Er is één baan vrij. Daar moeten auto’s van de ene kant overheen en ook auto’s van de andere kant, gedurende vijf kilometer. Wat zijn nu vijf kilometer? Een traject waarover je normaal een minuut of vijf doet, kost nu drie kwartier. Aan het einde van het ongemak staat een geel bord met zwarte letters: Dank voor uw begrip.
Bij niet alle opgebroken wegen is dat het geval. Als je op de Afsluitdijk een buitengewoon gehavende weg achter de rug hebt, staat er niet zo’n bord. Misschien hoef je er dan geen begrip voor te hebben. (Ik praat over een paar weken geleden. Kan best zijn dat we inmiddels wel voor begrip worden bedankt.)
Als je even geen begrip in huis hebt, wat dan?
Ik reken op de komst van iemand, we moeten samen aan een project werken. Komt er een sms-je: “Moest plotseling weg. Sorry. Ik reken op je begrip.” Qua begrip kan ik van alles bedenken, maar ik vóel het niet, om het zo maar eens te zeggen.
Gisteren vroeg de NS om `begrip en zelfredzaamheid’. Best een grote vraag, het zijn twee dingen. Kun je zonder begrip lekker zelfredzaam zijn? 
De NS vraagt het aan ons, reizigers die geen reizigers mogen zijn. Wat moeten we met die vraag? Ja, we kunnen die laten beantwoorden door de reizigersbond Rover, maar ik praat graag voor mezelf. 
De reizigersbond zegt liever `minder extreme’ acties te hebben gezien, ik liever helemaal geen, want ik heb er meer last van dat ik dacht, terwijl ik alle begrip heb voor mensen die vinden dat ze niet goed behandeld worden. Maar ja, wie ben ik? Die vraag stel ik me trouwens al levenslang dagelijks.