Zelfstandig

Bij de ingang van de fitnessclub staat een bord met daarop de woorden: “De coach heeft geen stem en voelt zich behoorlijk ziek. Train vandaag naar eigen inzicht. Maak het jezelf niet te makkelijk.”  De coach zelf staat ernaast, stemloos en gebroken. Hij knikt zwak, maar bemoedigend. Ook kijkt hij of we de tekst goed tot ons laten doordringen. 
Wij vragen of het niet beter was geweest als hij in zijn bed was blijven liggen. Hij schudt zijn hoofd en maakt een gebaar waaruit we opmaken dat er geen invaller beschikbaar was. We geven hem een schouderklopje en betreden een beetje aarzelend de sportzaal. 
Wat nu? Dat vraag ik me een paar keer per dag af, maar hier nog nooit, omdat de leiding vrij strikt is. Bovendien heeft de coach me altijd verboden zelf na te denken over wat er moet gebeuren, dat doet hij. Ik heb daar niet op aangedrongen, hij stelde het gewoon tijdens mijn eerste bezoek. Vond ik helder, had bovendien nog nooit iemand tegen me gezegd.
Je beziet al die nuttige gymnastiekapparaten met andere ogen en voelt ook de neiging enórm je best te doen, zonder dat je precies weet wat je daarmee bewijst. Ja, dat je heus wel zelfstandig bent, zoiets, en dat je heus wel weet wat goed voor je is. Natuurlijk hoop je ook dat de coach even om het hoekje kijkt en ziet dat het goed is, dat zijn aanpak gedurende die lange uren niet voor niets is geweest.
Soms kan ik belachelijk opzien tegen bezoek dat komt eten, vooral als ik veel anders aan mijn hoofd heb. Misschien kan dan ook zo’n bordje: “Thomas is vandaag niet in de stemming en niet tot trefzeker handelen in staat. Ga vooral je gang en pak wat je nodig hebt.” Mét de toevoeging: “Maak het jezelf niet te makkelijk.” 
Zal ze leren!