Zelfverzekerd

Vorige week las ik een interview met de vorige voorzitter van de Tweede Kamer, Gerdi Verbeet. Ze zei dat ze een mensenmens is. Waarom ze dat zei, weet ik niet meer. Ja, naar aanleiding van een vraag natuurlijk, maar het moet nogal een vraag zijn geweest, want volgens mij zeg je niet terloops van jezelf dat je een mensenmens bent. Je knikt vriendelijk als anderen dat over je zeggen. Ik hoor het vaker, mensenmens. Ik neem aan dat dan bedoeld wordt dat je in mensen geïnteresseerd bent en met ze begaan. In mijn omgeving is gelukkig bijna iedereen dat, ik ook, geloof ik, maar toch zeggen we niet dat we mensenmensen zijn. Zelf zou ik dat niet durven. Dat ik tijdens het natafelen ineens ga staan: `Jongens, ik ben een mensenmens.’ Je kunt wel zeggen wie géén mensenmens is. De heer Wilders, om maar eens iemand te noemen. Maar zijn bewonderaars en volgelingen zullen hem juist wél een mensenmens vinden. Misschien moeten we het eens aan elkaar vragen, op de werkvloer, op straat: `Vind je me een mensenmens?’ Het kan ergens toe leiden. Is de huidige voorzitter van de Tweede Kamer, Anouchka van Miltenburg, een mensenmens? Volgens mij zal ze dat niet van zichzelf zeggen. Daarvoor moet je zelfverzekerd zijn. Ze doet alsof ze dat is, maar ze weet dat dat een misverstand is. Het is nepzelfverzekerdheid. Het woord `nep’ is populair geworden in de Tweede Kamer. Anouchka van Miltenburg grijpt soms in als er gescholden wordt, soms ook niet. Ze noemt dat laveren, want ze vindt dat mensen zich moeten kunnen herkennen in wat er gezegd wordt in het parlement. Het moet een afspiegeling zijn van de samenleving. Wie in de samenleving om zich heen kijkt en de oren spitst, houdt zijn hart vast. Misschien moeten politici met wat ze zeggen en ook door hoe ze dat zeggen de samenleving een beetje optillen en opfrissen. Misschien is mevrouw van Miltenburg toch een mensenmens. Maar wie zijn dat, de mensen?