Zenuwbanen

In de eerste fase van mijn vage volwassenheid deed ik veel aan zelfknip. Toen ik opgroeide gaf je met je haar een mening over het leven waarin je steeds intenser verzeild raakte. Als je het kort hield ging je graag braaf verder over de weg die je ouders bewandelden, als je het liet groeien wilde je juist iets anders van het leven en vond je autoriteiten hinderlijk. Ik vat het kort door de bocht samen, maar zoiets was het. Eenmaal weg uit het ouderlijk huis was ik van de tweede optie. 
Niet als het lang was, maar als het ráár lang werd, deed je aan zelfknip. Door een kapper te bezoeken omhelsde je immers het gezag waartegen je je verzette. Bovendien gaf je je geld graag aan iets anders uit. Dat betekende dus met een schaar voor de spiegel staan. Als ik dat langer deed dan een paar minuten, kwam ik in de ban van lichte zelfhaat, maar ik zette door, wat ik altijd beter niet had kunnen doen. Na de zelfknip leek ik op een krankzinnige geleerde die je weleens in tekenfilms zag, wat ook door mijn bril kwam.
Niet lang daarna erkende ik het vakmanschap van een kapper en dat luchtte me op.
Ik kan een tijdje voort met mijn haar, maar over een paar weken vraagt het om ingrijpen. Er zijn mogelijkheden om me met mijn kapper in verbinding te stellen, ook visueel, maar ja, terwijl hij me knipt, legt hij altijd van alles uit over lichaam en geest. Soms pakt hij er zelfs een educatieve afbeelding van een lichaam-zonder-huid bij en wijst dan op bazige zenuwbanen. Met je kapsel heeft het allemaal niets te maken. Ondertussen waait er érg artistieke operamuziek rond de stoel. Ik denk ook mijn kapper als ik me afvraag wat er overblijft als dat er allemaal niet is? Ja, ondergrondse zelfknip dus.