Ziektes

Tijdje terug fietste ik langs een auto die half op het fietspad stond. Ik raakte een van de buitenspiegels. `Raken’ is een te groot woord. Ik streek er langs. Vergelijk het met een zuchtje wind. Er gebeurde toen dit: een man stapt uit. Nee, het is iets ánders dan uitstappen. Het linkerportier knalt open en er maakt zich een gestalte uit het voertuig los, twee eenheden die zich scheiden. Een man met veel lichaam, aan wie te zien is dat hij weliswaar last heeft van dat volume, maar geen mogelijkheden ziet er iets aan te doen. Hij heeft zich ontdaan van zijn hoofdhaar. Ik voel dat het beter is als ik niet verder fiets. De man loopt om de auto heen terwijl hij fel scheldwoorden uitspreekt. Die zijn uiteraard voor mij bestemd. In de scheldwoorden figureren ernstige ziektes. Ik wijs naar de spiegel en zeg: `Niets aan de hand.’ Aan die woorden heb ik misschien iets, maar hij niet. Hij brult: `Dat maak ik zelf wel uit, lul!’ Ik vraag me af hoe ik een goed gesprek op gang moet brengen. Op dat moment verschijnt Jos ten tonele. Jos is de wijkagent, tegen wie iedereen Jos mag zeggen. Hij beschikt over krachtige sociale vaardigheden waarvoor ik groot ontzag heb. Hoe het gebeurt, geen idee, maar een paar minuten later geven de kale man en ik elkaar een hand. En daarna wijzen we lachend naar de buitenspiegel. Jos ook. Ik hoor dat de wijkagent uit sommige steden gaat verdwijnen. Dat is een gang van zaken waartegen we ons heftig moeten verzetten. Zijn vertrek veroorzaakt nieuwe lelijkheid. Daar kunnen we niet mee omgaan.