Ziel

Gelukkig zag ik zaterdagavond de herhaling van Zomergasten met Eberhard van der Laan die al zeer ziek was, maar ook zoekend. Dat laatste viel zo weldadig op en dat maakte hem sterk, niet alleen tijdens de uitzending, maar het gold voor zijn hele leven: iemand die voortdurend zoekt, naar oplossingen, naar mogelijkheden, naar nieuwe manieren van kijken.
Na zijn dood was hij niet alleen de burgemeester van Amsterdam, maar vooral een man bij wie we ons thuis willen voelen. Ik heb het niet opgezocht, maar geloof dat de schrijver Nescio het ergens heeft over iemand `met een grote ziel’. Dat was hij, en is hij nog steeds, wat we hebben het over hem en we zullen ons hem nog lang sterk herinneren.
Er is veel moois gezegd en geschreven de laatste dagen. Een vriend die bij hem om de hoek woont, vertelde dat hij hem nog voor zich zag, op een van de laatste dagen van het jaar, met een plastic tasje van de boekwinkel, wachtend in de rij voor de oliebollenkraam, terwijl hij met andere wachtenden sprak over de onderwerpen die aan de orde zijn als het jaar bijna is afgelopen. Dierbaar beeld: de burgemeester die op dat moment helemaal geen burgemeester is, voor een oliebollenkraam.
Zaterdag hoorde ik op de radio een paar keer een woord voor hem waarvan ik zéker weet dat hij het liever niet hoorde. Ik trouwens ook niet en ik ken gelukkig ook niemand die het ooit zal bezigen. Ik kan niet kort uitleggen waarom niet, maar geloof niet dat woorden bedoeld zijn om zo te zijn. Ik noteer het met pijn: mensenmens. Als iemand het zegt, gebeurt dat zacht zuchtend, met half toegeknepen ogen. Zogenaamd een compleet compliment. Is het niet! Een geurkaarsenwoord dat meteen wegwaait. Zég wat je bedoelt.