Zielig

Erg lelijke gebouwen kunnen me fascineren. Graag sta ik er even voor stil en laat het besef goed tot me doordringen dat er ergens een architect is die het heeft bedacht. Met een team, vergaderingen en een opdrachtgever die blij de duim omhoog stak. En een commissie van de gemeente die het goedkeurde, dezelfde commissie die vinnig bij je aan de bel trekt wanneer je het houtwerk van je huis in een andere kleur hebt laten schilderen dan de huizen ernaast.
Maar een érg lelijk gebouw mag. Ik kijk er graag naar, ook om te ontdekken of er toch nog iets is wat ik beetje mooi vind. Dat gun ik het gebouw zo, terwijl ik het niet zielig vind, wat ik wel heb met lelijke dingen. 
Ik bedoel dan dingen die als aantrekkelijk worden gepresenteerd. Voorbeeld: cadeauartikelen in een pompstation. Ik heb het niet over autootjes voor kinderen die van autootjes houden, nee, andere dingen, knuffels, beeldjes, schaaltjes, dingen waarmee je niet bij wie dan ook aan kunt komen. 
Toch bestáán die dingen. Ik vind ze zo zielig dat ik er best een zou willen kopen, maar meestal ben ik in gezelschap dat me dat dwingend afraadt.
In een ziekenhuis zat ik gisteren in de restauratie achter een bekertje miserabele koffie en keek uit op schappen waarboven stond Koffie & Kado’s. Van de koffie wist ik al het fijne en de cadeaus leken op die in een pompstation. Niet voor niets `Kado’s’. 
Ervoor was een rek waaraan materiaal hing wat je om baby’s kunt doen of aan baby’s kunt hangen. Met teksten erop, bijvoorbeeld een slabbetje met: “Hoe is het mogelijk dat van alle PAPA’S in de wereld ik toevallig de allercoolste heb.”
Er maakt zich een vreemd verdriet van me meester dat ik, misschien merkwaardig, ook raar lekker vind.