Zien

Ieder bericht over de gehavende zorg in verpleeghuizen is beschamend. In een van de rijkste landen van de wereld mag dat niet aan de orde zijn. Staatssecretaris Van Rijn gaat over een tijdje publiekelijk bekendmaken waar het mis is en ook, hoop ik, waar het goed gaat, maar waarom zou dat moeten? Misschien begrijp ik het allemaal niet, maar dat komt misschien doordat ik het niet wil begrijpen.
Ook deze dagen zie ik weer foto’s van situaties in verpleeg- en verzorgingshuizen en haast nooit denk je: goed zo. Hoe bestaat het? Sommige foto’s blijven hangen, en dat zijn niet eens de ergste. Voorbeeldje: een hoogbejaarde man zit te tekenen. Dat is het. Niets bijzonders. Toch keek er een tijdje naar. De man heeft een hagelwit overhemd aan, zo’n overhemd dat ooit hoorde bij het zondagse pak. Voor hem op tafel ligt een vel papier. Ook staat er een busje met kleurpotloden. En zo zijn er nog wat dingen, zoals een gummetje.
Het gezicht van de man ziet er ontspannen uit, maar toch zie je dat hij niet tekent omdat hij daar behoefte toe voelt. Het is tijdverdrijf. Dat is het woord: tijdverdrijf. Ik leerde het woord laat in mijn leven kennen, toen ik donders goed begreep dat tijd zich nooit laat verdrijven: tijd is er altijd. Het is helemaal niet erg, die man die daar zit te tekenen. Dadelijk is de tekening af en het kan best zijn dat er dan iemand vraagt: `Aan wie gaat u de tekening laten zien?’ Toen ik kind was, moest ik tekeningen die ik op de kleuterschool maakte, thuis laten zien. Ik liep er dus mee van school naar huis. Soms gebeurde er onderweg iets waardoor de tekening kwijt raakte. Dat veranderde verder niets. Daar denk ik aan als ik naar de tekenende bejaarde man kijk.