Zin

Bij het opruimen van een la (opruimen is in dit geval de inhoud van de la verplaatsen) kwam ik aantekeningen tegen voor een kort stuk dat ik een paar jaar geleden voor een tijdschrift moest schrijven. Het thema was: mijn mooiste woord. En mijn mooiste woord was toen `sneeuw’. Of ik dat nog steeds mijn mooiste woord vind, weet ik niet, maar het zal wel hoog genoteerd blijven. Het wordt op de hielen gezeten door een woord dat ik gisteren voor het eerst las: zomersneeuw. Dat is natuurlijk (helaas) geen echte sneeuw, maar lijkt erop. Het zijn grote zwermen eendagsvliegen die uit het water komen om te paren, eitjes in het water leggen en een paar uur later doodgaan. De zomersneeuw is dus alleen boven sommige rivieren te zien en waarschijnlijk is het morgen of overmorgen alweer voorbij. Hoe het precies zit, weet ik niet, want ik heb geen verstand van insecten. Het woord vind ik hoe dan ook pure poëzie: zomersneeuw. Ik heb zin een boek te schrijven dat zo heet, maar ja, ik schreef al eens boek met een titel waarin sneeuw zat. Toch ben ik er zeker van dat het woord me niet met rust zal laten. Zomersneeuw. Het staat voor iets wat niet mogelijk is, voor iets wat heel snel voorbijgaat. Dan denk ik natuurlijk ook aan het korte bestaan van die eendagsvliegen. Wat een leven: geboren worden , uit het water omhoog komen, paren en doodgaan. Alles in de natuur heeft een functie, hun levens zullen dus ook zin hebben, al was het alleen maar omdat ze iets laten zien waarvoor een prachtig woord is bedacht. Ja, dan ben je goed bezig geweest in je leven, als je een woord hebt veroorzaakt dat altijd blijft bestaan. Over een paar weken begint heel zacht de herfst, de kleur van het licht verandert, de bomen gaan anders ruiken. En dan hoeven we nog maar even met de ogen te knipperen en is het winter en een nieuw jaar in aantocht. Ik voel vage zin in wintersneeuw. En dat die blijft liggen.