Zin

Als iemand heel erg zin in iets heeft, kun je er zelf ook zin in krijgen. De zak patat met mayo van Dafne Schippers. Daar zag ze naar uit, zei ze toen ze eergisteren op Schiphol was gearriveerd. Alles aan Dafne Schippers is in orde. Ik hoop zo dat dit niet verandert, maar gelukkig wijst niets daarop. Dat ze een tijdje in China was, maakt haar verlangen naar patat krachtiger. Ooit had ik een vakantiebaantje in een Chinees restaurant. Drie weken at ik daar twee keer per dag. Niets op aan te merken, integendeel, maar aan het eind begon ik te húnkeren naar aardappelen, een bal gehakt en sla. Ik woonde nog thuis en mijn moeder zat in haar Italiaanse periode, maar ze begreep gelukkig wat ik bedoelde. Raar dat ze in Aziatische landen geen goede patat kunnen maken. Altijd slap en bleek. Dafne Schippers woont in Arnhem en ik weet niet waar daar de beste patat te krijgen is, niet in de binnenstad, meen ik. Misschien heeft ze op Schiphol al toegeslagen, maar ja, daar is het aanbod ook érg matig. Het kan zijn dat het haar niet veel uitmaakte en dat ze dacht: patat is patat als het maar geen Chinese patat is. Ze lijkt me niet moeilijk. Mijn zusje woont in Athene. Toen ik op het punt stond op het vliegtuig te stappen, op weg naar haar, belde ze. Haar stem klonk dringend. Alles wat ze zei, concentreerde zich rond één woord: stroopwafels.  Een paar uur later zag ik haar er twee achter elkaar eten, in de auto op weg naar haar huis, en haar gretigheid bezag ik jaloers. Ik kreeg er dus ook zin in en vroeg of ik er misschien ook een mocht. Dat mocht, niet helemaal van harte trouwens, maar ik voelde niet dezelfde sensatie. Ik kan het met een boterham met pindakaas hebben, wat alleen gebeurt als ik echt ver weg ben. Hoog in de Himalaya dacht ik ooit aan een boterham met pindakaas, een verse witte, besmeerd met roomboter en dan dus pindakaas. Kreeg ik ruim een uur niet uit mijn gedachten.