Zin

Op een boek van mij uit de jaren tachtig van de vorige eeuw, staat op de achterkant een foto van mijn hoofd met een hoed op. Blijkbaar vonden de fotograaf en ik dat weergaloos artistiek, want waarom zou je anders zoiets doen? 
Het boek neem ik soms mee wanneer ik ergens moet voorlezen uit mijn werk, maar naar die foto kijk ik liever niet, ik voel er sterk verzet tegen.
Ik heb geen hoedenhoofd, zoals dat heet, wat in die dagen ook al het geval moet zijn geweest, maar blijkbaar had ik dat inzicht toen nog niet. De meeste juiste inzichten krijg je als het te laat is.
Geen hoedenhoofd betekent ook geen helmhoofd. Ik hoor bij de fietsers die bedrukt raken door het vooruitzicht van de helmplicht. IJdelheid, de angst er lachwekkend uit te zien, ik weet het niet.
In een periode waaraan ik niet graag denk, nog voor de foto van mijn hoofd met hoed, was ik relationeel in de versukkeling geraakt. Ik vond povere huisvesting bij vrienden aan de rand van de stad. Twee keer achter elkaar was er een fiets van me gestolen, dus er had er even geen. Ik mocht gebruik maken van hun brommer, een klein laag voertuig dat, ik meen, een damesbrommertje werd genoemd. Je werd toen nog niet met de dood bedreigd als je zoiets zei. 
Als ik op dat brommertje zat, staken mijn knieën min of meer boven het stuur uit. De verplichte helm paste me nèt, maar was wel enorm te klein. Het voertuigje maakte een hard pruttelend geluid. Terwijl ik door de stad reed, met die krappe helm op, dacht ik fel na over de zin van het leven, wat niet goed was voor mijn concentratie als weggebruiker.
Daarom stemt de fietshelm me zorgelijk. Sommige dingen gaan nooit echt voorbij. Maar ja, leg dat maar eens uit aan de overheid.