Zin

Als er een belangrijke tenniswedstrijd op televisie is, zijn er twee commentatoren te horen, Marcella Mesker en meestal Jan Siemerink. Marcella is dan de hoogste autoriteit, ook omdat zij het helderst is.
Donderdagavond zag ik op de Spaanse televisie de Nederlandse vrouwen (Leeuwinnen) tegen Engeland voetballen, en prachtig winnen. Het commentaar werd verzorgd door een man en een vrouw, die ik niet kende en ook nauwelijks verstond. Ook hier was de vrouw de hoogste autoriteit. Of ze het helderst was, kon ik niet beoordelen, wel was haar kordate enthousiasme erg aangenaam. De commentatoren hielden geen fractie van een seconde hun mond. Kan onrustig zijn, maar viel redelijk mee. Het geluid zette ik niet af, want dan hoor je het veld ook niet.
Meestal kijk ik naar voetbal in gezelschap. Nu zat ik in mijn eentje op mijn hotelkamer en daar had ik tot het slotsignaal geen last van. Dan was het wat mij betreft dus een avontuurlijke gebeurtenis, wat ik nauwelijks kan zeggen van de laatste wedstrijden van de Nederlandse mannen (Leeuwen).
Er viel me veel op behalve dat ik minder tatoeages en minder raar haar zag. Ook minder gezeur en aanstellerij. De vrouwen (Leeuwinnen) hadden er bovendien veel zin in en hadden ook sterk in de gaten waar ze mee bezig waren. Die indruk maakten de mannen (Leeuwen) de laatste tijd nauwelijks. Die leken de wedstrijden vooral storend te vinden.
Even terug naar het tennis. Je hoort altijd dat de vrouw die nummer 1 op de wereldranglijst staat, meedogenloos zou worden ingemaakt door de laagst geplaatste man. Dat wil ik niet geloven. Zou er bij vrouwenvoetbal ook zoiets aan de hand zijn? Geloof ik ook niet! Wil ik he-le-máál niet. Verheug me op morgen.