Zin

Er is een woord voor: dat je bang bent iets te missen. Niet iets essentieels, nee, ontspannende gebeurtenissen, vrienden die ergens plezier hebben en jij bent daar niet bij omdat je het niet wist. Woord ben ik vergeten, wat ook komt doordat ik geen last meer heb van die gemoedstoestand. Vast wel gehad, maar wanneer dat was en ophield, herinner ik me niet meer. Ook omdat het niet belangrijk is, net zoals het niet belangrijk is alles mee te maken. 
Ja, ik wil groots en meeslepend leven, maar dat hoeft niet de hele tijd. Misschien is dat wel een voorwaarde voor een groots en meeslepend leven, het besef dat je dat niet de hele tijd moet verwachten.
Gisteren ben ik niet op een terras gaan zitten. Ik ben zelfs niet gaan kijken of het kon, want dat was er aan de hand: stel dat ik het vurig had gewild, dan had ik geluk moeten hebben (`boffen’), want alle plaatsjes waren bezet. Op de radio hoorde ik een eigenares van een café in Sluis met zo’n gezellige Zeeuwse stem vertellen dat er mensen waren die vorige week al gereserveerd hadden. Ze had een groot terras, maar kon toch niet aan al die verzoeken voldoen. Heeft het met levenslust te maken als je vorige week al een plaatsje op een terras reserveert? Of vind je dat je het moet als het weer mag? Waarom? Omdat je er recht op hebt? Is het de angst iets te missen? Ik ben niet verslaafd aan terrassen, maar toch heb ik er vaak genoeg op gezeten om zeker te weten dat ik er nog nooit iets heb meegemaakt wat ik niet had willen missen. Het is alleen maar aangenaam, maar dat kan natuurlijk ook zin in en zin aan het leven veroorzaken.
Misschien wil ik het alleen maar nog even uitstellen. Uitstel maakt váák alles grootser. Bijna alles.