Zin

Vroege zondagochtend. Ik sta voor het huis, in popelend daglicht. Er nadert een vrouw op een fiets. Ze heeft een witte zomerjurk aan, ze heeft haast. Op haar rug draagt ze een cello, niet los en onbeschermd natuurlijk, nee, in een glanzende zwarte cellokoffer, enorm groot ding. Ze lijkt geen last te hebben van de zwaarte ervan, ze fietst zwevend. Als ze me passeert, zie ik aan haar gezicht dat ze al de muziek hoort die ze straks gaat spelen. Ingetogen, tere concentratie. Van het leven waar ze doorheen fietst, merkt ze nauwelijks iets.
Ik ga op weg, want ik moet aan sportbeoefening doen, terwijl ik liever naar muziek zou luisteren, haar cello, graag de hele dag, buiten. 
Om de hoek komt nu een man, met aan iedere hand een meisje, een tweeling, jaar of vier denk ik. Een meisje duwt een kleine kinderwagen voort met daarin een pop met gesloten ogen. De pop lijkt me niet zo heel vele kleiner dan zij is. Ze kijkt ernstig, wat niet verbazingwekkend is, want de pop is haar kind dat behoedzaam door de wereld moet worden vervoerd.
Het andere meisje houdt aan twee draadjes twee ballonnen vast, een rode en een blauwe, van dat mooie rood en blauw. Ze kijkt ook ernstig, maar toch anders dan haar zusje, licht melancholiek, ja, dat is het, ik herken die blik. 
De vader ziet eruit zoals ik er ook uit zou zien als ik daar zo zou lopen, met een tweeling, in dat popelende daglicht. Hij heeft zin in alles wat het leven op die stille momenten beiden heeft.
Wanneer ik voor de fitnessclub sta, racet een hardlopende vrouw me voorbij. Haar snelheid is weergaloos. We hebben elkaar aangekeken terwijl ze lachend riep: “Wat een prachtige dag!” 
Ik kijk haar na, ze zwaait zonder zich om te draaien.