Zingen

Niets is lang geleden, maar ik weet niet meer wanneer het was: borrel op de uitgeverij waar mijn boeken verschijnen, toen nog in een straat naast het Rijksmuseum in Amsterdam, namiddag in de vroege zomer, de ramen zijn open. We staan voor een van die open ramen te praten, een paar collega’s en ik. Wij kijken niet naar buiten, daarvoor hebben we het veel te druk met onszelf, totdat een van ons zich plotseling omdraait en zegt “Wat…?”. We draaien ons ook om, naar het open raam, en zien wat zijn aandacht trok. Aan de overkant van de straat staat, losjes tegen een hek, Johan Cruijff. Hij telefoneert. Andere hand hangt in zijn broekzak. Hij lacht. Paar seconden later draait een glanzende, pikzwarte Hummer de straat in. Een van de portieren zwaait open, Johan Cruijff stapt in terwijl hij blijft telefoneren. Hummer rijdt weg, einde tafereel.
Week erna weer zoiets. Met mijn uitgever lunch ik in een restaurant in dezelfde buurt. Is bijna half twee. Ineens maakt zich onrust van iedereen meester, ook van het personeel. Even lijkt alles stil te vallen en gebeurt er niets. Dan betreedt Johan Cruijff het restaurant. Hij telefoneert, met de andere hand zwaait hij naar bekenden, want zo’n restaurant is het, vooral voor kennissen van Johan Cruijff. Mijn uitgever en ik hoorden daar niet bij, maar mochten er toch wat bestellen. Vond het een fascinerend verschijnsel: nog vóórdat Johan Cruijff in beeld komt, is zijn aanwezigheid voelbaar. Hebben weinig mensen.
Toch schrok ik toen ik hoorde dat er volgend jaar een musical over hem komt. Hebben we niet genoeg aan ons hoofd? Degene die Johan Cruijff speelt, zal niet zingen, begrijp ik. Goed! Maar de rest wel natuurlijk. Dat is ook erg.