Zinnen

Maandag las of hoorde ik (het is veel wat ik hoor en lees) dat Margriet van der Linden die die avond haar praatprogramma hervatte, bij wijze van geruststelling zei: “Het wordt meer dan corona.” Blijkbaar willen kijkers dat, zij in ieder geval. 
Ik heb het programma die avond en gisteravond niet gezien maar dacht: ja, dat kan natuurlijk ook, iets anders dan het virus. Naar de Heimwee TV overdag keek ik ook nog niet, maar ik begrijp wel dat het allemaal in principe ook iets anders is dan het virus (Johnny en Rijk!), maar dat we ernaar kunnen kijken, is natuurlijk wel weer het gevólg van de crisis. Zijn er trouwens programma’s waarnaar ik heimwee heb of gaat het vooral over de omstandigheden waarin keek? Wat is er met die omstandigheden gebeurd?
Lucht het me in deze tijd op als er, even, iets anders aan de hand is? Verzet het de zinnen, om die merkwaardige uitdrukking maar eens te gebruiken? Waar gaan die zinnen heen?
Misschien kan ik pas opgelucht iets anders meemaken als ik een beetje gewend ben aan wat ons bedreigt. Als je een bedreiging negeert, gedraagt die zich daarna nog harder.
Terwijl ik hierover nadenk, kijk ik af en toe naar buiten. Er gebeurt niet veel en wat er gebeurt, valt dus meer op dan voorheen. Hoe de boodschappentas beweegt aan de hand van een buurvrouw van de overkant. Haar manier van lopen die danserig kordaat is. Hoe ze om zich heen kijkt, het is te zien dat ze dat met verwondering doet. Dan is ze ineens de hoek om. Ik heb gemist hoe dat ging, waarschijnlijk omdat haar verwondering me een paar seconden afleidde, want in verwondering verdiep ik me zonder daar in te hebben. Wat is de straat zonder haar geworden? Onze andere tijd, deze straat, alle straten.