Zitten

Sommige veranderingen in je leven bereid je voor. Bijvoorbeeld door een studie. Of door lang na te denken over een andere baan en dan die baan kiezen. Of door ergens heen te gaan, een ver land, om een nieuw leven te beginnen. Ik noem maar wat, er zijn tientallen mogelijkheden.
Er zijn ook veranderingen die je overkómen. De eerste keer dat je verliefd werd en dan bedoel ik niet de nieuwsgierigheid om te zoenen of iemand op een tere manier aan te raken, nee, zo’n verliefdheid die je plotseling vervult en sprakeloos maakt. Mij staan het moment en de plek nog brandend bij. Mijn leven werd anders.
Of het tegenovergestelde: de eerste keer dat je van iemand afscheid nam en dat afscheid pijn deed. En wat hier alles mee te maken heeft: de eerste keer dat iemand die je lief was, overleed.
Er zijn ook andere veranderingen: het inzicht dat je iets niet meer moet doen. Je hebt het al een paar keer gedaan, maar dat liep telkens niet goed af. En ineens denk je: nu is het klaar, het is niets voor mij. Zo’n inzicht kan opluchting veroorzaken en je leven lichter maken.
Op de dag van de storm, vorige week donderdag, overkwam me iets waar ik niet op voorbereid was, maar waarop ik misschien wel had moeten rekenen. Ik was een van de duizenden die vastzaten op het kille Utrecht Centraal. Alles was daar dus vol, de koffiecafés, de broodjeszaken en de banken die daar in de hal staan. Ik liep een beetje van hier en daar, gespitst op wat zich allemaal voordeed, en toen ik bij een volle bank halt hield en weer eens om me heen keek, vroeg een meisje aan me: “Wilt u misschien hier zitten?” Het was de eerste keer dat iemand aanbood voor me op te staan. De eerste keer dat ik het zelf vroeg, weet ik nog.