Zomer

Tot voor kort had ik nog nooit van Yezidi’s gehoord, terwijl ik toch veel lees over de wereld. Eerlijk gezegd ook niet van het Sinjargebergte. Laatst schreef ik hier dat het een vreemde, wrede zomer is. Het is ook een zomer vol vragen. Bijvoorbeeld: waarom kan een gezamenlijke actie van het westen geen einde maken van de vernietigende opmars van de IS, voorheen ISIS? Het is toch geen intern conflict? Het gaat toch om een terreurgroep? Kan best zijn dat het antwoord op deze vraag begrijpelijk is, maar dat weet ik niet zeker. Waarom weet ik dat niet zeker? Ondertussen zijn Israël en Hamas akkoord gegaan met een korte wapenstilstand. Paar jaar geleden kon ik het conflict uitleggen, nu niet meer. Waarom kan een tijdelijke wapenstilstand niet tot een langere leiden? Hoe zit het nu precies in Rusland? En in Syrië? Daar gaat de ellende ook maar door, maar we horen er nauwelijks iets over. Soms lees je nog twaalf regels over Afghanistan. Drie weken geleden: twee busjes met vakantiegangers aangehouden door Taliban. Na een kort verhoor werden er dertien mensen geëxecuteerd. De rest mocht verder naar de vakantiebestemming. Waarom praten we er niet meer over? Misschien is het allemaal te veel. Misschien denken we wel dat het allemaal toch niet meer goed komt. Dat zal ook wel zo zijn. Wanneer dachten we voor het laatst dat we bezig waren met een betere wereld? Ik schrijf hier vaak over aaibare kwesties. Niet omdat ik mijn ogen gesloten houd, maar omdat ik het ook niet weet. En omdat die kwesties er gelukkig nog zijn.