Zomerbloemen

Er is een lange rij voor de ingang van de bus. Ben blij dat ik niet mee hoef. In die rij staat een vrouw die de hand van een jongetje vasthoudt, jaar of vier, vijf, denk ik. Ineens zegt die vrouw, nogal luid, tegen dat jongetje: `Weet je zeker dat je niet moet plassen? Waarom zit je dan de hele tijd aan je piemel?’
Het jongetje schudt zijn hoofd en ziet er geschrokken uit, maar het kan best zijn dat het zijn permanente uitstraling is. Ook kan het best zijn dat die moeder daar alles mee te maken heeft. Ze is nog jong, maar toch ook al oud. Haar gezicht is hard, haar kapsel kranig. Het enige vrolijke aan haar is een wijde, dunne broek waarop zomerbloemen staan afgebeeld.
Het zijn twee stevige vragen die het jongetje voor zijn kiezen kreeg, vragen die veel met elkaar te maken hebben, althans in het geval van dat jongetje. Als ik moet plassen zit ik nergens aan, voor zover ik weet, je doet ook veel onbewust.
Iedereen in die rij voor de bus heeft even naar het jongetje gekeken. Waarschijnlijk onthoud je zoiets, dus dat je moeder hard in het openbaar heeft gevraagd of je moet plassen en waarom je de hele tijd aan je piemel zit. Misschien moet hij er later even voor in therapie. Het zal vast niet de enige keer zijn dat die moeder hem zoiets vraagt.
Niemand zal het in zijn (m/v/x) halen die moeder corrigerend toe te spreken, ze zal het goed bedoelen, misschien heeft ze zorgelijke ervaringen met het jongetje. 
Toch heb ik zeer met hem te doen. Je zult daar maar staan. Voor de bus die dadelijk helemaal vol is, en iedereen zal het vast onthouden hebben van die piemel.
Er zijn mensen die zomaar kunnen zeggen ergens geen actieve herinneringen aan te hebben. Misschien beginnen hun levens zo.