Zomers

Ranja komt terug, lees ik. Alleen al het woord maakt herinneringen los. Bijvoorbeeld de herinnering aan de smaak. En bij die smaak hoort zonnig weer. Ik vond Ranja niet lekker, maar dat speelde geen rol. Er waren nauwelijks alternatieven. Hoe ver terug in de tijd ga ik? Ruim vijftig jaar. Naar zomers die langer duurden dan nu. Het was ook net alsof je verder kon fietsen zonder moe te worden. En de moeders die met een kan Ranja uit de keuken kwamen, waren altijd vrolijk.
Het is aangenaam aan die momenten te denken nu de herfst de bomen kaal aan het maken is en het daglicht steeds grijzer wordt.
Ik herhaal met klem dat het vroeger echt niet alles beter was en ik voel ook geen heimwee naar dingen, situaties of momenten waarvan ik tóch denk dat ze beter waren, maar ik raakte wel iets kwijt waarvoor niets in de plaats kwam, en ik weet niet wat dat is. Daar denk ik aan als ik aan Ranja denk.
Misschien kom ik binnenkort ergens waar Ranja wordt geschonken. Wat gebeurt er in mijn gedachten als ik de limonade proef? Ik kan natuurlijk zelf een fles kopen, maar dan werkt het niet.
Zijn er andere oude sensaties die hetzelfde kunnen veroorzaken? Misschien de kauwgum die Bazooka heette. Bestaat die nog steeds? Als daar een ballon van blies kon die, geknapt, over je gezicht verspreid raken. In gezelschap was dat lastig.
Ineens denk ik aan snoep waarvoor de aanduiding `snoep’ te klein was. Ja, ik merk dat ik enige ontzag voel. Ik heb het over Mekka, een forse reep chocola, meer een plak, in fraaie, haast voorname verpakking. Met rozijnen erin en stukjes hazelnoot. Kreeg je soms cadeau. Is er al erg lang niet meer. Waarom moest die verdwijnen? Waren er klachten over? Wat voor?