Zondag

Niet uitgeknipt, wel bewaard in mijn hoofd, een foto uit een artikel over wachtkamers in stations. Niet ieder station heeft er een, ook geen wc, en daar willen ze iets aan doen, wat niet raar is in een land dat bij de welvarendste van de wereld hoort. 
Ik lees dat de gedachten niet uitgaan naar gewone wachtkamers, nee, stationshuiskamers. Is iets anders. Voorbeeld ervan staat op de foto die ik in mijn hoofd bewaar, de stationshuiskamer van, ik meen, Bilthoven.
Een wachtkamer moet volgens mij geen huiskamer zijn. Je moet ervan doordrongen zijn dat je ergens bent waar je juist helemaal niet aan iets huiselijks hebt te denken. Je gaat op reis, je bent op doortocht, er is dynamiek in je leven die je niet voelt in je stoel voor de tv. 
De wachtkamer is sterk neutraal, misschien hier en daar wat reclame, maar verder niets. Ja, je moet redelijk kunnen zitten, maar dat is het dan. En liefst geen tocht - klinkt misschien wat verwend, maar je mag als reiziger iets te wensen hebben. Ik hoef trouwens niet per se erg lang in wachtkamers te zijn, want als ik met de trein wil, voor mijn werk dus, reis ik graag zo snel mogelijk van A naar B. Lijkt me speerpunt numero uno. Daarna wachtkamers.
Goed, de stationshuiskamer van Bilthoven. In Arnhem is er ook een, maar daar denk je niet meteen aan een eindeloze middag op een regenachtige zondag. In die van Bilthoven wel. Komt door antieke radio (!) en vooral de banken. Zijn van die slome banken waarvan je de stof al voelt zonder dat je die hebt aangeraakt. Van die banken die bij verveling horen. Dus dat je op zo’n regenachtige zondag uit het raam kijkt om te zien waar de visite blijft. Maar die komt niet. Wel is er een straat waar niets gebeurt.