Zonden

Het waaiwoord van deze week is: biechtstoelprocedure. Ik kwam het tegen in de berichtgeving over het gedonder in de SP. Het zal niemand ontgaan zijn: de aardige Emile Roemer is te aardig, daar komt het min of meer op neer. Misschien wisten we dat al een beetje, maar fractieleden brachten deze kritiek anoniem in de wereld. Vandaar de biechtstoelprocedure, en dat is geen goed woord, behalve natuurlijk als de schuldigen schuld zouden bekennen, maar dat is, geloof ik, niet gebeurd.
Ook vraag ik me af of mijn buurjongen van zestien weet wat een biechtstoel is. Misschien begrijpt hij wat met biechten wordt bedoeld, maar niet dat daar een speciale stoel voor is. Het is trouwens geen stoel, maar een soort hok. Ik ben katholiek opgevoed en daar hoorde ook biechten bij. Het was verplicht een priester over je zonden in te lichten. Daarvoor was dat hok. In een gedeelte ervan nam je knielend plaats en achter een hekje in het donker zat de priester. Misschien is dat nog wel zo. De priester vergaf je namens God al je wangedrag. Het handige vond ik dat je door één zonde op te biechten ook van alle andere af was, mits het om dagelijkse zonden ging. Je had dagelijkse zonden en hoofdzonden. In het laatste geval moest je bijvoorbeeld iemand vermoord hebben. Dagelijkse zonden waren ongehoorzaamheid en een greep uit de snoeptrommel. Veel priesters wilden ook graag weten of je `vieze dingen’ had gedaan.
Ik weet niet meer waar, maar ik heb nog een boekje uit die dagen waarin de zonden op of in je ziel zichtbaar zijn gemaakt. Het zijn zwarte vlekjes. Na de biecht was je ziel weer schoon. Het is geen gang van zaken die ik in verband kan brengen met de heer Roemer en zijn partijgenoten.