Zonnetje

De laatste dagen verdwaal ik vaak in felle gesprekken over onderwerpen die om een érg genuanceerde benadering vragen, over grappen die fout en niet fout zijn, over wat bedoeld wordt en juist niet, over wat kan en echt niet. Dat is goed, hoewel ik er soms even ontzettend moe van kan worden, en misschien mag ik dat niet zeggen, want je mag niet weg sukkelen van wat belangrijk is. 
Gisteravond was het een zomeravond zoals ik me zomeravonden voorstel. De warmte van de dag is nog blijven hangen, hier en daar klinken zomerse geluiden – een eindje verder laat iemand ijsblokjes in een glas vallen- en waar ik nu ben, hoor ik het ruisen van de zee. En ik dacht: nu even niets. Die gedachte kon ik niet vasthouden, want ineens vond ik dat ik tóch nog moest kijken naar het voetbalprogramma van maandag waarin Johan Derksen ter discussie stond, zijn uitspraken, zijn gedachten en de mens Derksen in zijn geheel. Ik zie het programma bijna nooit, maar nu keek ik het uit, want ik vond het nuttig. Omdat het zo veel zei over de staat van het land, de verwarring waarmee we nauwelijks uit de voeten kunnen.
Toen het klaar was en de zomeravond weer een volle zomeravond werd, raakte ik in diepe, abstracte gedachten verzonken en toen ik vond dat ik lekker buiten moest blijven slapen, schoot iets door me heen waarover ik misschien beter niet kan beginnen, maar ik doe het toch: ik vond het jammer dat Afrikaantjes geen Afrikaantjes meer mogen heten, ik bedoel dat bescheiden, sympathieke plantje met die bollige gele of oranje bloemetjes. Mijn moeder maakte er ooit een zonnetje mee in het perk dat onze achtertuin begrensde. Trots was ze erop. Veel moet weg, maar lang zullen ze leven, de Afrikaantjes.