Zoontje

Of het nog aan de orde is, weet ik niet, maar in mijn kindertijd waren er volwassenen die zich minachtend konden uitlaten over moderne abstracte kunst. Ik zeg met nadruk dat het volwassenen waren, kinderen deden dat niet, misschien omdat veel in hun hoofd op abstracte kunst leek.
Ik vond het altijd hinderlijk als zo´n volwassene zei: “Kan mijn zoontje van zeven ook.” Ik zat min of meer in die leeftijdsgroep, kon me dus verplaatsen in zoontjes van zeven en wist zeker dat wij dat niet konden, ook omdat het niet in ons hoofd opkwam, niet omdat we het belachelijk vonden, maar het maken van zoiets hoorde niet bij wat in onze kleine wereld allemaal moest gebeuren.
Waar de volwassenen over wie ik het nu met tegenzin heb, ook niet tegen konden was dat een schilderij dat hun zoontje van zeven ook kon maken, voor een gigantisch bedrag verkocht werd. Picasso werd al snel Piet Kassa.
Van geld had ik toen ook al geen verstand, maar ik vond die onvoorstelbare bedragen enorm fascinerend.
Stapje naar nu: telkens als ik een banaan zie, denk ik aan de Italiaanse kunstenaar Maurizio Cattelan die vijf jaar geleden de wereld alarmeerde door een banaan ten toon te stellen die met zilvergrijze ducttape op de muur was geplakt. Prijskaartje: 120.000 dollar. Banaan werd opgegeten door andere kunstenaar, een handeling die ook een kunstwerk was. Er kwam een nieuwe banaan. 
De banaan zal vaker vervangen zijn, want het kunstwerk wordt binnenkort geveild in New York. Met certificaat van echtheid en gebruiksaanwijzing. Verwachte opbrengst tussen de 1 en 1,5 miljoen.
Fantastisch vind ik dat. Er is iemand die dat betaalt. En het kán in deze beklagenswaardige wereld. Een beetje voetballer is véél duurder.